Het ging allemaal niet meer zo lekker de laatste tijd. Confrontaties, depressies, angsten, van alles kwam regelmatiger voorbij dan voorheen. Na bijna acht jaar van therapieën gevolgd te hebben was ik bijna een jaar zelfstandig aan de gang. Toch waren mijn draakjes weer op pad om mij van mijn stuk te brengen.
In de afgelopen acht jaren van alles gedaan. Cognitieve gedragstherapie, psychotherapie, EMDR, haptonomie, yoga enzovoorts. Op een gegeven moment kreeg ik door dat er winst te behalen was, in die zin dat ik groeide en me daarbij beter voelde. Therapie was voor mij een manier om steeds dichter bij mijn kern te komen, en dat was niet meer ‘erg’. Elke keer ging er weer een schilletje van de ui af. Soms een stinkende uit, soms een verfrissende ui. Soms ga je oppervlakkig te werk en soms heel diep. Door het slijk zeg maar. De moeilijkste sap in welk proces dan ook is oprecht en eerlijk tegenover jezelf én therapeut te zijn. Alleen dan kun je échte stappen maken. Durf alles te doen wat je eigenlijk nooit zou toe laten omdat je bijvoorbeeld zo opgevoed bent, of ergens enorm waarden aan gehecht hebt (gekregen). Soms moet je gewoon toestaan die boer te laten, juist in het bijzijn van je therapeut! Je therapeut ‘leest’ dat en weet dat dan bijvoorbeeld dat we op het juiste spoor zitten; er komt iets los! Persoonlijk vond ik dit soort dingen de grootste opgave; toestaan je gevoel en emoties te laten stromen. Maar na zoveel fijne begeleiding weet ik dat het allemaal oké is. Ik laat nu de tranen de vrije loop, ik zucht diep en rek me uit als dat moet. In het hele proces is mijn lichaam even sterk aanwezig als mijn koppie.
In december was ik op het punt gekomen dat mijn koppie de leiding weer had overgenomen. Ik was druk met werk, verhuizen, simpele kwaaltjes enzovoorts. Kopzorgen alom, en alle aandacht voor mijn lichamelijke signalen was te veel; ik was weer in mijn blinde vlek terecht gekomen. Zo eens in de zoveel tijd gebeurd dat weer. Helemaal niet erg, maar wel actie geboden! Aanpakken zodra ik de kracht vind. Elke dag langer me niet prettig voelen is weken van therapie volgen. Dus op zoek naar een nieuwe therapie.
Ans Roes beheerst EFT. Een ogenschijnlijk simpele manier om je heel snel naar een kern te leiden; mits je dat jezelf toestaat!
Ik belde Ans omdat ik via via had begrepen dat dat wel eens wat voor mij zou kunnen zijn. De meeste therapieën gaan uit van het idee dat je in een situatie terecht bent gekomen, iets beleefd of een nare ervaring hebt, dat in je brein opslaat, en als dat niet verwerkt/geuit wordt ergens zijn plekje vind in je lichaam. Duurt zoiets lang dan ondervind je bijvoorbeeld rugklachten, of andere vervelende toestanden. In het geval van EFT had ik begrepen dat het uitgangspunt juist andersom is. Namelijk dat je eerst een lichamelijke sensatie hebt in een ervaring, en als je niet naar je lichaam luistert en dat niet kunt uitten dat in je geest gaat zitten en je dan begint te malen. – Kopzorgen en depressie in mijn geval.
Ans vertelde me dat ze graag eerst een kennismaking wilde doen. Ze had de zelfde week nog een plekje voor me. Ik vertelde mijn levensverhaal en op een gegeven moment zegt Ans “Stop eens, zeg dat nog eens? Wat doet dat met je als je dat zegt?”. Ze had me meteen te pakken en de tranen bigellen al over mijn wangen.
In de eerste sessie bleek al gauw een diepe ontroering te bestaan bij de gedachte aan de liefde van mijn vrouw voor mij. Via dat kwamen we bij mijn moeder en mij babytijd. Ik wist me er dus veel van te herinneren. Levendig en als de dag van gisteren! Vooral de gevoelens waren sterk in die tijd verankerd.
Wat gebeurd en nu in zo’n sessie bij Ans? Zoals ik reeds schreef is de methodiek voor de client heel eenvoudig. Je zou kunnen denken dat je in de maling genomen word maar de effecten zijn goed – dus volkomen prima! Op het moment dat Ans ziet aan je mimiek dat er emotie zit stopt ze je verhaal en vraagt je je ogen te sluiten. Je gaat rechtop zitten, en ze pakt je linker hand vast en vraagt je uitspraken van je zelf te herhalen terwijl ze op de zijkant van je hand klopt. Op een gegeven moment krijgen de uitspraken subtiel een andere wending, klopt ze op je hoofd, bij je ogen, neus, kin borst en rug en zo leid ze je naar de grote opluchting. Heerlijk. Het wordt weer licht! De lading is er af en het lijkt onbegrijpelijk dat je zoeven nog met een vastzittend issue zat. Raarrrr….
De tweede sessie had Ans een andere aanpak gekozen. Ze had een aantal kernwoorden genoteerd in de voorgaande ontmoeting en kwam daar op terug. In mijn geval had ik regelmatig confrontaties, kreeg vaak met onbegrip te maken terwijl ik het zo goed bedoelde, waren waarschuwingen vanuit mijn vooruitziende blik niet gewaardeerd en trok ik mij van alles aan. Als ik ergens iets niets aan kon doen, of ik voelde veel onbegrip, machtssituaties, keuzes waar ik niet achter kan staan werd ik heel erg boos. Soms extravert, maar meestal een factor 10 introvert. Dat ebde wel weer weg naar verloop van tijd maar dan was er alweer het volgende. Ik vindt de wereld ingewikkeld en best wel vaak onprettig. Meestal bleek dat te komen door een machtsverhouding. Hoe kwamen we daar nu samen achter?
Ans toverde een kleed te voorschijn met dieren op een ring afgebeeld. Manmanman, wat kregen we nu weer. “Ga maar even staan” zei Ans. Ze vroeg mij een ervaring te vertellen en telkens stapten we op haar aangeven van dier naar dier. De dieren staan symbool voor karaktereigenschappen, maar ook voor de ‘fase’ waarin ik was gedurende een bepaalde ervaring. Dat gaf mij inzicht in mijn handelen in die situatie die we bij de hoorns aan het vatten waren. Ik zag vooral ook in dat ik A deed, maar eigenlijk B ben. Wat was het nu dat mijn daadwerkelijke handelen niet was wie ik werkelijk ben? Het was niet de reactie of houding die mij goed zou voelen in die situatie; ik werdt geleefd! Ik zag in dat ik geleid wordt door herinneringen, oude pijn, angsten, opgelegde ideeën enzovoorts.
Met deze wetenschap kon ik weer een weekje vooruit en zag ik de hele week mij zelf handelen, en merkte ik op dat ik heel alert was. Ik kon er niets aan veranderen maar ik zag wat ik deed en dacht. Maar ook dat IK dat juist niet ben. Het was een intensieve week.
De volgende sessie kwamen we heel snel via de kernwoorden uit mijn verhalen die Ans in haar notities had geschreven naar de diepte. Het grote woord bleek ONMACHT te zijn. Elke situatie waarin ik mij onmachtig voelde bracht mij in diepe depressieve onmachtsgevoelens en gedachten. Uitzichtloos. Als dat dus een tijdje blijft hangen telt dat op totdat alles instortte. Dan wilde het niet meer. Dit was periodiek aan de hand, en nu was ik dus bij Ans gekomen om weer een laag van de ui af te pellen.
De onmacht bleek uit mijn jonge leeftijd af te stemmen. Daar was de schade ontstaan vanuit een grote, hele grote teleurstelling na een jeugdige superheldeningeving. Huh?
In het kort was het zo. Mijn broertje van zeven jaar oud overleed plotseling op een vrijdagochtend bij een auto-ongeluk. Hij stak over en boem. Klaar. Ik was net elf jaar oud, en zoals mijn moeder vaak zegt; in één klap volwassen. In het rouwcentrum stuurde ik mijn ouders weg; laat mij maar even alleen met hem. Ik voelde hoe koud hij was, en niet meer zacht. Hij was heel hard en leek wel nep. Na hard gehuild te hebben schonk ik hem zijn knuffeldieren drukte mijn zilveren kettinkje tegen zijn lippen en zuchtte diep. Mijn ouders kwamen net op tijd weer binnen om mij en mijn verdriet in alle liefde op te vangen.
In de sessie bij Ans zag ik een hele belangrijke passage weer gebeuren die ik volledig vergeten was. Ik was daar weer. Ik rook de ruimte, hoorde de koelmachine, voelde de kilte van mijn lieve broer. Belangrijkste voor mij was de ervaring dat ik als beginnende puber een plan had. Ik stuurde mijn ouders werkelijk weg met het idee dit klusje wel even te fixen. Ik, zijn grote broer zou hem wel even terughalen. (en nee ik kijk geen films, en zo, dus het was een door kinderlijke hoop gestuurd plan, noem het een shock?) – Maar dat lukte natuurlijk niet. Mijn wereld stortte in – het was dus écht!
Dit gebeurde er werkelijk en bleek dus 29 jaar mij gestuurd te hebben. In werkelijk van alles, in mijn pubertijd, op school, in werk en sociale omgevingen. Overal was dit gevoel onder de oppervlakte een stuwende kracht voor heel veel emoties; ONMACHT. Ik kon het niet!
Ik voel mij werkelijk enorm opgelucht, en nu een maand verder merk ik dat ik weer mijzelf terugvind. Ik word weer dat spontane jongetje die ik bedoeld was te zijn! Zonder de sturing van oude teleurstellingen en onmacht. Ik haal eens wat vaker mijn schouders op en denk; “Hey, het mag ook best wat minder zijn!’.
E.F.T. staat voor Emotional Freedom Thechniques. . We hebben via de mat met de dieren mijn denk- én doe gedrag geanalyseerd, de Focus op de Emotie gericht en zo door vrij te spreken en te huilen de Freedom bereikt.
Ans nam alle tijd voor me, en plande geen volgende client strak achter mijn sessie. Dat is werkelijk goud waard. Eens een hulp die niet op de klok zit, maar volledig begrijpt dat sommige zaken wat langer duren, of dat je écht even na moet zitten om weer veilig op je benen te gaan staan. Een kopje thee en een glas water staat altijd klaar. We nemen afscheid met een omhelsing.
Dank je wel Ans!